Մոնթեի ծննդյան 56-ամյակն է: Նոյեմբերի 25-ին: Նշվելու է շքեղորեն: Գալա-համերգով: Մոնթեն – հայկականության խտացած բյուրեղը: Անկրկնելի քարերից մեկը – մեր ինքնության:

Ազգովի պատրաստվում ենք դիմավորել աշխարհի կեսի տիրոջը, Գյումրիում մի այլ կարգի եռուզեռ է, Կիևը թքում է սեփական վարչապետի ճակատին, Յուլիան սպառնում է սպանել Յանուկովիչին, ԵՄ-ն ապշահար դիտում է, թե ինչ է կատարվում Պուտինի ՄՄ-ում, իսկ ես երկու օր անց ՄՄ-ից պատրաստվում եմ գնալ ԵՄ մտել պատրաստվող հարևան Վրաստան՝ մեքենայի անվադող գնելու համար: Այստեղ են ասել՝ ձյուն գա ճանապարհներիդ, ՄՄ…

Հայաստանը սուվերենությունը դեռ չի կորցրել։ Վտանգ կա, գուցե նույնիսկ լուրջ վտանգ, բայց ժամանակից առաջ ընկնել ու սերունդների անունից մեզ դատափետել Հայաստանի ինքնիշխանությունը կորցնելու համար չարժե։ Գրել տենց, նշանակում ա համակերպվել հնարավոր կորստի հետ, որ կարա լինի, բայց կարա և չլինի։ Ամեն ինչ մեզնից ա կախված։ Էդ Սերժը չի ծախել մեր անկախությունը, էդ մենք ենք ուզում օր առաջ ազատվել անկախությունից։ Որովհետև մենք քչից-շատից գիտենք ոնց ա պետք նվաճել անկախությունը, բայց չգիտենք ոնց ա պետք պահպանել այն։

Տրագիկոմեդիա է, որ մի ամբողջ ազգ, բան ու գործ թողած, զբաղված է մի այլ երկրի ղեկավարի՝ Պուտինի այցելության մասին մտածել-մտահոգվել- խոսել- քննարկելով, բնականաբար, յուրաքանչյուրը յուրյան դիրքերից:

Ո՞վ կարող է Ծերեթելի խաչմերուկի մոտ գտնվող N, N շենքերի N, N բնակարաների ընտանիքներին համոզել, որ ազատ, անկախ պետությունն ավելի լավ է, քան սովետական գարշելի, գաղութատիրական կայսրությունն էր: Այդ անպետք կայսրությունն այս մարդկանց շատ տարիներ առաջ անհատույց բնակարան էր հատկացրել և այդ բնակարանում մեկուսի հանգստանալու, ճաշելու, քնելու անձեռնմխելի իրավունք:

Սարսափելի է՝ արդեն քանի տարի է, ինչ այլևս չենք սպասում Ամանորին: Դա մի կողմից դարդ է, մյուս կողմից ցավ: Տասը օր արի ու դիմացիր, մի կողմից գների եռակի բարձրացման տակից, եթե կարող ես դուրս արի, մյուս կողմից էլ հարևանի սեղանի ու քո սեղանի մրցակցության:

Նոյեմբերի 20-24-ին հանրապետության առանձին շրջաններում ժամանակ առ ժամանակ սպասվում են թույլ տեղումներ և մառախուղ: Քամին արևելյան 3-8 մ/վրկ:

Պտուղ-բանջարեղենի խանութում տեսականին կարգով-սարքով դասավորած է, տեղը տեղին: Մրգերի արկղերի վրա համապատասխան «անուն-ազգանուններն» են ու դրանց հեռախոսի համարները, որ պարզվում է՝ գներն են: Նայում եմ՝ կարդում. «Ամերիկական տանձ», հաջորդը՝ «Չինական տանձ»… Նայում եմ, հաջորդ արկղում մեր տեղական ընտիր տանձերն են շարված՝ առանց որևէ գրության: "За державу обидно" տոնով, բարձր-բարձր ասում եմ. «Ա´յ մարդ, բա մեր տանձերի վրա՞ ինչի չեք գրել՝ «Հայկական տանձ»:

Որևէ մեկն ինձ հարցրել է, թե արդյոք ես ուզու՞մ եմ, որ իմ՝ առանց այն էլ տկար աշխատավարձից տոկոսներ պահվեն՝ 40 տարի հետո ինձ վերադարձնելու պայմանով:

Եթե մի քաղաքական գործչի՝ Շանթ Հարությունյանի տեսակետները կիսում են հազարավոր մարդիկ, եթե տասնյակ հազարավոր մարդիկ կարծում են, որ Հայաստանը չպետք է ռուսական նեոկայսրության գավառ դառնա, եթե նրանք Շանթի նման դեմ են, որ Վ. Պուտինը գա Հայաստան, ու նրան սկուտեղի վրա մատուցեն Հայաստանի անկախությունն ու անվտանգությունը, ապա ոչ թե Շանթն ու տասնյակ հազարավոր մարդիկ են հոգեխանգարված, այլ մեզ բոլորիս գիժ անվանողները: